Co ja tu robię...

No właśnie co ja tu robię... Jeszcze się zastanawiam, ale dochodzę do wniosku, że spróbuję zmierzyć się z tym zadaniem, które sama sobie wymyśliłam.  Bardzo możliwe, że nie dotrze to do szerokiego grona odbiorców,  wcale tego nie oczekuję a nawet się z tym liczę. Po prostu czasem chce mi się  pewne myśli zapisać by w ten sposób wyzbyć się może jakichś kompleksów.  Może jest to rodzaj jakiegoś pamiętnika, którego stworzę i kiedyś czytając go powrócą wspomnienia.  

Tak więc prowadzonemu przeze mnie blogowi  nadaję formę terapeutyczną, która w ostatnim czasie bardzo jest mi potrzebna.  Dlaczego w ostatnim czasie??  Bo od czterech miesięcy jestem mamą. Pierwszy raz w życiu.  Tak bardzo tego pragnęłam,  najbardziej na świecie i stało się, udało  się i oto jestem.  To ja mama.  Mój synek skończył niedawno cztery miesiące i już przychodząc na świat bardzo mnie zaskoczył, ponieważ pojawił się na nim o 5 tygodni za wcześnie (niecierpliwy po mamusi).  O tak... To było COŚ... !  Właśnie przypominam sobie ten moment kiedy dowiaduję się, że  zaczyna się poród... To zaczęło dziać się tak szybko i to, że ja wcale nie czułam się jeszcze gotowa tak do końca na ten moment nikogo nie obchodziło a już na pewno nie obchodziło to mojego syna. 

No tak, ale to chyba czasem każdemu zadzieje się coś takiego nieoczekiwanie i przerwaca nasze życie do góry nogami :)  Aczkolwiek nie było  to łatwe (i nadal nie jest) zostanie rodzicem wcześniaka. Chociaż to moje pierwsze dziecko to wiem i widzę, że jest to zupełnie inaczej niż bycie rodzicem dziecka urodzonego w terminie.  To ogromny strach i stres, który siedzi we mnie już od dnia narodzin. Chociaż z każdym dniem jest on mniejszy jednak ciągle mi towarzyszy. Tutaj chcę właśnie pisać i dzielić się tymi wszystkimi emocjami i wątpliwościami, z którymi walczę i które dodają mi też pewności i przekonania w tym, że jednak tak jak jest, jest DOBRZE.  Tymczasem kończę, ponieważ dziecko domaga się opieki.